چاپ

کرمان رصد - در یکی از بقاع متبرکه کرمان نشسته بودم، تا ضریح فاصله‌ای نداشتم، خانم‌ها می‌آمدند و می‌رفتند، نجواها داشتند با آقای امامزاده! حرف‌ها و درد دل‌هایشان کم نبود، می‌رفتند و می‌آمدند، دعا می‌کردند، اشک می‌ریختند و او را واسطه خواسته‌های خودشان قرار می‌دادند، آهنگ دعاها و نجواها لحظه‌ای قطع نمی‌شد.

در همین حال خانمی با سه پسر قد و نیم قدش وارد شد، شیطنت از سر و روی پسران می‌بارید.
یکی از آنها گوشه چادر مادر را گرفته و سد راهش شده بود، مادر رو کرد به طرفش و گفت: چشم‌هایت را ببند و هرچه از خداوند می‌خواهی به آقا بگو و دعا کن ...
پسر هم در جوابش گفت: هیچی نمی‌خواهم فقط یه دونه آبجی ...
اینجا بود که لبخندی از عمق وجودم به چهره‌ام پاشیده شد و مرا به خاطرات دور و نزدیک برد. مادر، پسرک را آموزش می‌داد که چه طور از خداوند خواهر بخواهد و پسر ذوق‌زده و سرخوش گوش می‌کرد و تکرار تا فراموشش نشود.
به یاد آوردم موارد مشابهی که نذرها به راز و نیازهای خود اضافه کرده بودند و روز و شب خدا را می‌خواندند تا صاحب دختر شوند، اسم‌هایشان در ذهنم قرار می‌گرفت و ارتباط عاشقانه‌ای که حالا با دختران‌شان برقرار کرده و او را هدیه خداوند می‌دانند از جلوی چشمانم عبور کرد، ارتباطی در امتداد نور و از نوع عاطفه ...عاشقانه و عارفانه، از جنس قند به شیرینی نبات ...
حق هم دارند دختران مایه رحمت‌اند، با خودشان برکت می‌آوردند، حیف است در خانه‌ای دختر نباشد، پیامبر اکرم(ص) آنان را باقیات‌الصالحات دانسته و از دختران به عنوان حسنات نام برده است و در جایی هم فرموده‌اند: دختران مونس‌های گرانبهایی هستند.
حضرت امیر(ع) هم دختران را بهترین فرزندان نامیده و فرموده‌اند: «کسى که یک دختر دارد اجر او از هزار حج، هزار جهاد، هزار قربانى و هزار مهمانى بیشتر است».
به همین دلیل است که ایرانیان به تاسی از پیامبر اکرم(ص) و ائمه اطهار (ع) دخترانشان را روی پلک‌هایشان بزرگ می‌کنند و برایشان عشق می‌ریزند.
سرمنشأ این نور به میلاد حضرت معصومه(س) می‌رسد، همان روزی که برای دختران و به اسم دختران پیوند خورده و هم مسوولان و هم خانواده‌ها برای تکریم این فرشته‌های زمینی برنامه‌ها دارند.
الهی که هیچ خانه‌ای بدون دختر نباشد.