چاپ

کرمان رصد - کرمان - مناسبت های متداول و رایج در تقویم رسمی جامعه امروزی گرچه فرصت مغتنمی برای ارج نهادن به کار و تلاش صاحبان حِرَف است ولی واقعیت امر این هست که صنوف مختلف باید از شرایط پیش آمده بمنظور تقویت توانایی‌ها و رفع کاستی‌ها به خود ارزیابی مجموعه شان بپردازند.

گرچه معضل ناخواسته ویروس کرونا دیرگاهی است که دامن منحوسش را به روی مناسبت های تقویم رسمی کشورمان پهن کرده و اجازه بروز و ظهور این مناسبت ها را بسان گذشته در فضای فیزیکی بدور از دغدغه فاصله اجتماعی نمیدهد ولی اهالی رسانه و خبر که یکهفتهِ دیگر به مناسبت مقدس روزشان یعنی 17مرداد روز خبرنگار باقی نمانده باید به مقوله خودارزیابی ایام گذشته خود در این فرصت پیش رو بپردازند و ببینند در قبال مسئولیت اجتماعی پذیرفته خود تا چه اندازه موفق عمل کرده اند.
خبرنگاران و عکاسان به عنوان پیشقراولان و موتورمتحرکه رسانه ها که در خط مقدم جبهه اطلاع رسانی همواره با آسیب ها و چالش های جدی به لحاظ ماهیت کاری قرار دارند باید در مناسبتی که به نام روزشان نامگذاری شده نیم نگاهی هم به نحوه اقدامات و فعالیت های یکسال گذشته خود بپردازند و با خود ارزیابی لازم ببینند تا چه اندازه نسبت به مسئولیت اجتماعی پذیرفته خود در قبال جامعه و مردم پاسخگو بوده اند.
بدون شک بازخورد این خودارزیابی هاست که می تواند خبرنگاران و عکاسان را در رسیدن به اهداف پیش روی خود که چیزی جز انتشار و انعکاس قابلیت ها و نارسایی های موجود منطقه ، شهر ، استان و دیارشان نیست استوارتر کند.
اما نکته ای قابل تاملی که در عرصه رسانه ها از جمله در استان کرمان با دارا بودن حدود 380نشریه و پایگاه خبری ، 10روزنامه ، 108هفته نامه ، 48دوهفته نامه و 63ماهنامه وجود دارد این هست که دست اندرکاران این عرصه چند صدم درصد از آنچه پیرامون موضوعات حوزه های مختلف حساسیت دارند نسبت به معضلات و چالش های کاری خود توجه ندارند و مثل اینکه رسانه ها ماموریت شان فقط و فقط گفتن از قابلیت ها و معرفی دیگر حوزه ها از شخص گرفته تا نهاد و اداره و دیگر صنوف هست و وقتی که به خودخبرنگار می رسد باید چراغ خاموش حرکت کند.
این کم توجهی و یا بهتر بگویم بی توجهی رسانه ها به چالش های پیش روی خود در عرصه اطلاع رسانی تا جایی رسیده که در روز روشن در میدانی به نام مشتاقیه کرمان بانوی عکاسی توسط برخی معتاد متجاهر مورد حمله قرار می گیرد و با چاقو زخمی و روانه مراکز درمانی و آزمایشگاهی می شود ولی در فضای رسانه ای آب از آب تکان نمی خورد و حتی یک خط در رسانه های پرشمار این استان در این خصوص نوشته و منتشر نمیشود.
گرچه شاید بتوان گفت که این اتفاق در حرفه پرخطر خبرنگاری و عکاسی تازگی ندارد زیرا در طول تاریخ حدود 200ساله مطبوعات چه بسیار فعالان رسانه ای بوده اند که تا مرز دوختن و بریدن زبان پیشه رفته اند، ولی آنچه که باید در این مقال به آن پرداخت این هست که مطبوعه و یا رسانه ای که نمیتواند از حق خبرنگار و عکاسش حتی با دادن یک خط خبر حمایت کند ، چطور می خواهد زبان گویای جامعه باشد و پاسخگوی نگاه ملتمسانه محرومان و ضعفا و در حقیقت ملجای مطالبه گری آحاد جامعه باشد.
این سکوت سنگین خبری در قبال حادثه رخ داده شده من را به یاد گفته ای از بزرگان در یک رمان تاریخی انداخت که می گفت فرمانروا و زمامداری که نتواند از خانواده و مردم خود صیانت کند چطور می خواهد برای دیگر ضعفا و آزادگان ملجا و نقطه امیدی باشد .
و در نهایت امر باید گفت که خبرنگاران و عکاسان در حقیقت چراغ های فروزانی هستند که در همه عرصه های سخت و سهل حضور یافته و از وجودشان مایه می گذارند تا به اطرافیان روشنی بخشند ولی برای دفاع از حق خود در مقابله با چالش های پیش رو بمثابه چراغی هستند که پای خود سو ندارند و منفعل عمل می کنند.
برچسب‌ها
کرمان مطبوعات و خبرگزاری های داخلی سواد رسانه ای